Ik lig in het donker. Enig besef van tijd ben ik allang kwijt geraakt. Ik lig, voor zover ik nog helder genoeg ben om zoiets te bepalen, in een vierkante ruimte. Een donkere vierkante ruimte, zonder ramen en zonder deuren. De enige in of uitgang is een groot luik in het plafond. En alhoewel ik de muren niet kan zien, na zo'n lange tijd voel ik ze toch op me af komen. Ik ben al zo lang alleen dat ik het me niet eens kan in beelden hoe het is om anderen om me heen te hebben.
Nou ben ik niet altijd alleen geweest hier. Vroeger had ik nog gezelschap. Vele anderen als ik zaten allemaal opgesloten in dit hok. Alhoewel er met regelmaat een aantal verdwenen, toch hadden we heel veel lol. We bleven altijd tot laat op en praatte over alles wat er in ons leven te vinden was. We hadden het over het doel in ons leven en wat er na dit leven zou zijn. Een zwart gat? Of een wit licht? De meningen waren er over verdeeld, maar dat maakte niet uit, want dan hadden we nog wat om over te discussiëren.
Maar ja, er verdwenen er dus steeds meer en natuurlijk werden de mooiste als eerste meegenomen. Nou waren de mooiste wel een beetje arrogant, maar daarnaast waren ze ook slimmer. Het betekende dat het niveau van onze gesprekken dramatische daalde als er weer een aantal verdwenen. Mij hoorde je echter niet klagen. Ik kon de dommere altijd leuk voor de gek houden. Ik vermaakte me dus prima. Ik heb er aardig wat uurtjes lol aan overgehouden. Maar toen er uiteindelijk nog maar vijf over waren, begon de angst een beetje toe te slaan. Wie zou er alleen achter blijven? Of zouden we altijd zo met z'n vijven zijn. We waren nou niet bepaald moeders mooiste en wie weet werden we gewoon compleet vergeten. Wat zou er dan van ons overblijven? Een stel verdorde hoopjes? De tijd leek zich uit te rekken en of dat nou lag aan dat het langer duurde voordat er weer een aantal verdwenen of omdat we elkaar minder te melden hadden, weet ik niet. Uiteindelijk kwam het er op neer dat de laatste drie niet vergeten werden en ik samen met een ander achterbleef. Nu werd het nog ongemakkelijker. De lange stiltes werden af en toe onderbroken door een zucht of een 'ja ja'. Misschien was de laatste zelfs wel blij dat hij weg gehaald werd. Hah, misschien was ik zelfs wel blij dat hij verdween. Toen nog wel. Nu zou ik alles doen voor zo'n eindeloze pijnlijke stilte.
Maar oke, nu is daar weinig aan te veranderen. Dus daar lig ik nou al dagen en nachten lang. Als je van dagen en nachten zou kunnen spreken. Zonder ramen en deuren is het moeilijk te bepalen of het dag of nacht is. Daarnaast is, zoals ik al eerder zei, mijn beoordelingsvermogen niet echt betrouwbaar meer. Laten we het maar op heel erg lang houden.
Nu ik hier zo lig, helemaal alleen, leer ik toch nog een heleboel. Ik had bijvoorbeeld nooit gedacht dat alleen zijn zo verwarrend zou kunnen zijn. Je denkt overal over na, maar er gebeurd niets nieuws om over na te denken, dus denk je steeds weer over hetzelfde na. Je komt tot conclusies waar je al duizenden malen eerder op gekomen was en dat je dat doet concludeer je dus ook.
Waar ik dan over nadenk? Nou over de anderen bijvoorbeeld. Waar zouden ze nu zijn? Zouden ze nog leven? En zo ja, zouden ze me missen? Zouden ze zelfs nog wel weten hoe ik heet? Misschien staan ze gewoon buiten deze donkere ruimte één groot feest te vieren. Misschien. Maar als je dan weer verder denkt, is het wel verdomde stil als er zo'n zou feest zijn. En daarnaast, volgens mij mochten ze me wel, dus zouden ze me uitnodigen. Misschien leven ze wel helemaal niet meer. Wat zou er dan gebeurd zijn? Wat zou er buiten deze vier donkere muren liggen? Hm, dat wil ik niet weten. Ik laat me maar verrassen.
En dan? Dan is er leegte. Ik denk na over de leegte. Ik denk na over de stilte. Het is al zo lang stil dat ik denk dat ik dingen hoor. Ik denk dat ik geluid niet eens meer zou herkennen. Ik heb altijd het gevoel dat de stilte een spelletje met me speelt. Dat hij me laat denken dat er geluid is, dat ik dan hoop krijg, maar altijd weer teleurgesteld ben als ik merk dat het weer niets is. Toch vind ik dat niet erg, het houd me bezig. Ik begin het zelfs bijna leuk te vinden. De stilte vermaakt me wel en aangezien er niemand anders is, ben ik de stilte als een vriend gaan zien. Niet een vriend waar ik mee kan lachen of eindeloze gesprekken mee kan voeren. Hij is daar iets te stil voor. Maar eerder een vriend die er altijd is. Een vriend die achter deze duisternis me in de gaten houd en me beschermd van gevaar. Ach, ik weet dat ik mezelf voor de gek houd, maar zo voel ik mezelf tenminste niet zo alleen. Dus laat ik Stilte een spelletje met me spelen en speel ik met hem mee.
Daarnaast denk ik na over de duisternis. Het is al zolang donker dat mijn ogen niet eens meer het licht kunnen verdragen. Er is niets om te zien en ik zie niet eens het verschil of ik mijn ogen dicht heb of open. De duisternis is ook een soort aanwezigheid. Hij is echter zwaar en beklemmend en niet zo vriendelijk als de stilte is. Hij speelt ook geen spelletjes met me en blijft gewoon donker.
Oh wacht! Ik hoor wat in de verte. Hah de grappenmaker. Stilte houdt me vast weer voor de gek. Ik laat hem even. Kijk, nou is het alweer weg. He? Daar is het alweer. Nee dit is niet Stilte die me voor de gek houdt. Dit is iets of iemand die Stilte verbreekt. Aan de ene kant heb ik medelijden met Stilte, maar aan de andere kant, als dit bevrijding betekent, moet hij er maar even mee leven. Het zijn stemmen en al klinken ze ver, ze komen dichterbij. Zouden ze me dan toch niet vergeten zijn? Zou ik eindelijk de rest weer ontmoeten. Ze komen nog dichterbij. Het lijkt wel een discussie. Nog dichterbij. Nu staan ze echt net buiten de muren. Het kan niet anders. Wacht, wat is dat. Ze klinken nu weer verder weg. Ze lopen voorbij! Nee! Ik zou willen roepen, willen schreeuwen dat ik hier nog lig, dat ze me niet moeten vergeten, maar de stemmen zijn al te ver. Daarnaast jaag ik dan misschien Stilte weg, die houdt niet van harde geluiden. En ja, hij is nu nog de enige die ik heb. Ik hoop dat hij nog terug wil komen, nadat ik zou graag bij hem vandaan wou. Ah nee, daar is hij al weer. Gelukkig.
Oke, waar was ik? Ah ja, waar ik over nadacht. Nou, als je zolang alleen voor je uit ligt te staren begin je ook verder na te denken over wat jou doel en wat jou nut is in dit leven. De discussies die we hadden met z'n allen lijken er opeens niet meer toe te doen en je krijgt een hele andere blik op wat er gaande is. Namelijk dat er niets gaande is en dat niemand dat wat uitmaakt. Of nou ja, zo voelt het. Wat heeft het voor nut dat ik hier lig. Moet ik hier iets van leren? Moet ik er een inzicht van krijgen wat op geen andere manier te krijgen is, of is het gewoon nutteloos. Ben ik gewoon de laatste die vergeten is en zal vergaan in de vergetelheid. Hah, je wordt wel poëtisch van zolang alleen zijn. Ja, wie doet het anders he? Eigenlijk creëer je zo je hele eigen wereldje. Je bent je eigen held en je eigen sukkel. Je bent degene die alles organiseert en degene die alles verpest. Je bent je eigen poëet en de persoon die met beide benen op de grond staat. Want ja, wie doet het anders. Daar denk ik dus over na. Over wie ik ben als poëet en wie ik ben als sukkel. Wat ik zou doen als ik alles zou organiseren en wat ik zou doen als held. En uiteindelijk komt het er op neer dat ik niets zou doen als één van allen. Ik doe niets, er is niets te doen en er hoeft niets gedaan te worden. Dus dan staar ik maar weer, hopend dat Stilte nog in de buurt is en of hij misschien binnenkort nog eens een spelletje komt spelen.
Ah, het nieuwste spel van Stilte is weer begonnen. Oke, is het een klok? Nee, het tikken is te onregelmatig. Hm, nu wat woorden, is het gevloek? Nou nou, Stilte leeft zich uit vandaag. Even denken, ah ja, het is alweer stil. Nou Stilte, daar had je me even hoor. Begon al te twijfelen. Maar oke, waar ik dus verder over nadenk is... wacht, nou hoor ik gerommel. Zware klappen van buitenaf alsof er met deuren gesmeten wordt. Weer dezelfde woorden, alleen wat dichterbij. Nu is het even stil. Dit beeld ik me toch echt niet in. Stilte is echt verdwenen en is vervangen door gerommel en geroezemoes. Er komt een tweede stem bij. Deze keer geen discussie, eerder een overleg. Weer wat deuren die open en dicht gaan.
En dan, opeens, begint alles om me heen te bewegen. Alsof mijn vierkante ruimte niets is, wordt hij heen en weer geschoven. Ik word daarbij tegen alle muren gesmeten en begin me al beurs te voelen. Dan opent het luik zich. Oogverblindend licht valt in de ruimte die ik al zolang alleen bewoon. Twee gigantische ronde dingen pakken me op en sluiten zich om me heen. Al klinkt het nogal angstaanjagend, toch was ik volkomen rustig. Voor het eerst in mijn leven betrad ik de wereld buiten de vierkante ruimte. Het was er zo mooi en zo kleurrijk. Ook was me opeens duidelijk wat het doel in mijn leven was. En terwijl de twee ronde dingen me richting een roodbruine muur duwen, komt er een glimlach op m'n gezicht. Hiervoor ben ik gemaakt. Dit is mijn doel. En als ik dan langs de roodbruine muur gehaald wordt, weet ik eindelijk de waarheid van onze eindeloze discussies.
Na dit leven is er een wit licht.
'de laatste lucifer in het doosje'
Misschien komt het wat uit de lucht vallen als een zure regen, maar ik zal het verklaren. Afgelopen jaar was de 'alles yoghurt' kreet een beetje in mijn taalgebruik naar binnen geslopen. Daarmee ook trui trui en pistache koltrui, maar dat terzijde. Alles yoghurt is te vergelijken met 'het komt allemaal wel goed' en staat grofweg voor 'een beetje zuur, maar erg lekker'. Dit staat eigenlijk voor het hele leven en daarom vond ik het een mooie titel+naam voor mijn toekomstige werk.
