-

'Ik weet waar je kaal bent'

vertaling:
ik ken je door en door/ik weet alles van je

uitleg:
Als je mensen leert kennen, begin je te ontdekken waar hun sterkte en zwakte punten liggen. Je ziet wanneer ze stralen en wanneer ze zich schamen en langzaam aan vormt dat een compleet beeld. Daarnaast is lichaamshaar een van de meest persoonlijke dingen, met uitsluiting van al wat zich op het hoofd bevindt. Dus als je weet waar mensen kaal zijn, weet je alles.

gebruik:
in vriendschappelijk mannelijk gezelschap
'Man, ik ken je nou al zo lang, ik weet waar je kaal bent!'
'Geen zorgen, tegen mij kan je eerlijk zijn, ik weet waar je kaal bent'

Geniet er van!

Onverstaanbaar

Soms, of nee, meestal ben ik onverstaanbaar. De woorden die zo'n logische volgorde hebben in mijn hoofd, verliezen hun richting onderweg naar mijn mond en komen er verward en verdwaald uit. Gedachten die ik al dagen met me mee draag, wachtend op het moment om ze te delen, verliezen hun kracht als ze mijn stembanden vinden. Ze vertrekken duidelijk en doelgericht, maar raken al snel verstrikt in andere regels en zinnen die dwalen door mijn hoofd. Relevante en niet relevante zinnen. Ze nemen daar woorden van mee en weven die met zichzelf in. Het gevolg is een warrige woordenwaterval waar slechts enkelen enige logica uit kunnen halen. En het gevolg daarvan is vaak een blik van totale verbijstering van de persoon tegenover mij.

De warrigheid is echter niet het enige wat voor onduidelijkheid zorgt. Daarnaast ben ik in de volledige overtuiging dat wat in mijn hoofd hoorbaar is, ook daadwerkelijk verstaanbaar is. Dit houdt meestal in dat ik op een oorverdovend laag volume spreek. Ook wel mompelen genoemd. Dus naast de totale verbijstering in de blik van de persoon tegenover mij, komt daar een kleine verkramping in het gezicht bij. Een verkramping die het gevolg is van het ingespannen luisteren, wat schijnbaar vereist is om mijn enigszins te kunnen volgen.

Maar de blik van de persoon tegenover mij is nog niet compleet. Er volgt nog een laatste element. Zoals ik eerder zei, dwalen er standaard andere zinnen in mijn hoofd. Zinnige zinnen over het doel van het leven en onzinnige zinnen over dwalende dwerguiltjes in het duister, en alles wat daar tussenin zweeft. En dat is, geloof me, veel. Om er voor te zorgen dat mijn hoofd dat trekt, hebben mijn hersenen het bedacht om alle gedachten zo'n tien a twintig keer sneller te laten gaan. Als ik mijn mond hou is dat prima, maar als ik dat niet doe…Het laatste gevolg en de laatste toevoeging aan de uitdrukking in het gezicht van de persoon tegenover mij is vaak vermoeidheid en een daarbij een kleine zucht misschien.

Ik ben me ervan bewust dat mijn verhalen geen kop of staart hebben, laat staan een dik middenlijf. Maar bewustzijn is schijnbaar niet genoeg. Begrijp me echter niet verkeerd, ik vind het heerlijk om halverwege een zin te blijven hangen. Om plotseling af te dwalen in een voorbij vliegende gevleugelde. En ik vind het geweldig om in alles wat ik zie een berg aan woorden te vinden. Ik ben ze maar op gaan schrijven, zo kan ik ze nog steeds vertellen.

Maar voor de arme persoon tegenover mij;
succes met mijn volgende verhaal.